Kiedy nasze dzieci trenują sport, naturalne jest, że chcemy dla nich jak najlepiej. Chcemy, aby wygrywały, rozwijały swoje talenty i czerpały radość z gry. Wielu rodziców z dumą siada na trybunach, kibicuje, robi zdjęcia i przeżywa każdą akcję. Niestety, czasem emocje biorą górę – i wtedy zamiast wspierać, zaczynamy… szkodzić.
Nie zawsze zdajemy sobie sprawę, że to, co mówimy i jak reagujemy podczas meczu czy zawodów, ma ogromny wpływ nie tylko na nasze dziecko, ale i na całą atmosferę sportowej rywalizacji.
Złe zachowania rodziców na trybunach – co naprawdę szkodzi dzieciom?
- Krzyczenie i nieustanne „podpowiadanie”
Z boku może się wydawać, że pomagamy. Mówimy: „Szybciej, podaj w lewo!”, „Strzelaj, przecież masz okazję!”. Tymczasem dziecko w tym samym czasie słucha trenera, stara się obserwować grę i podjąć decyzję. Krzyki z trybun sprawiają, że czuje chaos, stres i często wybija się z rytmu. - Krytyka i negatywne komentarze
Słowa w stylu: „No ile razy możesz się mylić?” czy „Znowu ci nie wyszło…” bolą bardziej, niż nam się wydaje. Dziecko zaczyna wątpić w swoje umiejętności, bo zamiast dumy i wsparcia słyszy ocenę – i to publiczną. - Agresja wobec sędziego i przeciwników
Bułki z trybun, wyzwiska pod adresem sędziego czy kpiny z drużyny przeciwnej – to niestety obrazki, które coraz częściej można zobaczyć w amatorskim sporcie dziecięcym. Dzieci chłoną takie wzorce. Uczą się, że w sporcie chodzi o wygraną za wszelką cenę, a nie o uczciwą rywalizację. - Przesadne emocje i „życie meczem bardziej niż dziecko”
Skakanie, wymachiwanie rękami, okrzyki frustracji czy radości przy każdym zagraniu mogą onieśmielać młodego zawodnika. Zdarza się, że dziecko zaczyna grać nie dla siebie, lecz po to, by zadowolić rodzica i uniknąć jego złości czy rozczarowania.
Jakie są konsekwencje dla dzieci?
Złe zachowania na trybunach nie pozostają bez echa. Mogą mieć długotrwały wpływ na psychikę młodego sportowca i jego stosunek do aktywności fizycznej:
1. Presja i lęk przed porażką
Dziecko, które słyszy krzyki, oceny i komentarze z trybun, zaczyna czuć, że każdy jego ruch jest obserwowany i oceniany. Porażka nie jest już naturalnym elementem sportu, ale powodem do wstydu. W efekcie pojawia się lęk przed popełnieniem błędu, a to paraliżuje – zarówno na boisku, jak i w życiu.
2. Utrata radości z gry
Sport powinien być przede wszystkim zabawą, przygodą i możliwością rozwoju. Gdy rodzic staje się „dodatkowym trenerem” albo krytykiem, dziecko przestaje się cieszyć grą. Pojawia się myśl: „Skoro i tak nigdy nie jestem dość dobry, to po co mam grać?”
3. Obniżenie pewności siebie i poczucia własnej wartości
Ciągłe porównywanie z innymi czy publiczne uwagi o błędach sprawiają, że młody zawodnik zaczyna wierzyć, że jest gorszy. Ta niepewność wychodzi poza boisko – może wpływać na naukę, relacje w szkole i w domu.
4. Zarażanie negatywnymi emocjami całej drużyny
Krzykliwy lub agresywny rodzic nie szkodzi tylko własnemu dziecku. Dzieci w drużynie przeciwnej mogą poczuć się wyśmiewane, niesprawiedliwie oceniane, a czasem nawet zagrożone. Młodzi zawodnicy zaczynają kojarzyć sport z nerwami, a nie z pasją.
5. Ryzyko rezygnacji ze sportu
Badania pokazują, że wielu młodych sportowców porzuca swoją pasję nie z powodu przegranych, ale przez atmosferę, jaka panuje wokół nich. Jeśli każde zawody są dla dziecka źródłem stresu, łatwiej będzie mu zrezygnować niż walczyć z presją trybun.
Jak wspierać dziecko, by sport był radością, a nie ciężarem?
- Dopinguj, ale z szacunkiem. Oklaski i krótkie słowa wsparcia w stylu „Brawo!” czy „Dawaj, dasz radę!” wystarczą.
- Nie dawaj wskazówek w trakcie gry. Od tego jest trener – Twoja rola to emocjonalne wsparcie.
- Chwal starania, nie tylko wynik. Nawet jeśli mecz przegrany, doceń wysiłek: „Fajnie walczyłeś, podobało mi się, jak się starałeś.”
- Pamiętaj, że każde dziecko na boisku to czyjaś pociecha. Szanuj drużynę przeciwną i ciesz się grą, a nie porażką innych.
Sport dziecięcy to piękna przygoda. Naszym zadaniem jako rodziców jest sprawić, by była ona źródłem radości, pewności siebie i wspomnień na całe życie – a nie lekcją stresu i rozczarowania.
Artykuł od rodzica.
Last modified: 1 sierpnia, 2025
